در آمدی ز در و ماهـتاب را دیدم

طـلیعه ی غـزلی نـاب نـاب را دیدم

چو موی خویش پریشان به شانه ها کردی

میان ظلمت شب ، آفتاب را دیدم

اگر چه سرد تنت ، از هوای بهمن بود

ولی درون دلت ، الـتـهاب را دیدم

دو جام باده گرفتی دو بوسه ام دادی

به چشم خویش دو چشم خراب را دیدم

تو مست باده و من مست ساغر چشمت

میان کاسه ی چشمت شراب را دیدم

سئــوال بـود تـمنا ،تـمـام انـدامـم

بـدون آن که بپـرسم ،جـواب را دیـدم

بروی شعله عشقت چنان تنم می سوخت

که در نـهـایت لذت ، عـذاب را دیـدم

گـل وجود تو ، در دیگ گرم آغوشم

گلاب گشت و من آن شب گلاب را دیدم

کمی گذشت سرت روی سینه ام گفتی :

فـرونشستن آتش ، به آب را دیدم

کلام آخر خـود را نگـفته ،خـوابـت برد

و من، تبــلور رویـای نـاب را دیـدم

در آسمان پر از راز و رمز « کیوان»بود

که ناگهان ، گـذر یک شهاب را دیدم